Zor Zamanlar..!

Zor zamanlar vardır. Suskunluğu tercih ettin zamanlar. İçinde biriken kelimeler beyninin her köşesinde birer çığlık olurken zap etmeye çalışırsın. Bilirsin çünkü o kelimeleri serbest bıraktığın zaman anlamsız cümleler oluşturacaktır. Zira o an, anın ta kendisi anlamsız gelir insana.

Ben o andan beri sadece dua edebiliyorum. Şu an yazmaya çalışırken bile içim daralıyor, sıkılıyorum, nefes alamıyorum. Siz gidenler için dua ediyorum. Siz kalanlar için dua ediyorum. Siz canını dişine takıp hayat kurtarma mücadelesi verenler için dua ediyorum. Benim duam mı kabul oluyor yoksa sizler için dua eden milyonların mı bilmiyorum ama dua ediyorum.

Normal hayata dönme derdinde değiliz şu an hiçbirimiz. Öyle bir isteğimizde yok zaten. Acımızı yaşıyoruz birisi daha kurtulur mu umuduyla beraber. Geçen o kadar güne rağmen hamd olsun yerin ve göğün sahibine ki hala hayata tutunabilen kardeşlerimiz var ve hala başka canlar için umudumuz var.

Biliyor musunuz ne gündüzden ne geceden yaşadığımızı anlıyoruz. Hala daha nefes almakta zorlanıyoruz. Mecburiyetlerimiz olmasa yerimizden kıpırdayacak halimiz yok. Çok büyük bir yara kaldı içimizde. Hep sızlayacak derin bir yara.

Biliyor musunuz geride kalan kim varsa nefes almaktan utandı.

Biliyor musunuz geride kalan kim varsa gece çöktüğünde, uyku bastırdığında uyumaktan utandı.

Biliyor musunuz geride kalan kim varsa… 

Herkes bir işin ucundan tutmuş bu yarayı kapatmaya çalışıyor var gücüyle. Yapamayanların dilinde ise dua eksik olmuyor.

Yok yazamıyorum daha fazlasını şu an. Niye bilmiyorum ama yazamıyorum. Sürekli bir eksik kalıyor cümleler. Yıkılan binaların görüntüsü, sarsılan ve hatta parçalanan, ayrılan yollar, enkaz görüntüleri, çıkarılan insanlar ve hatta evcil hayvanlar. Herkes yorgun ve bitkin… Ama herkes kararlı. Bu enkazın altından bir şekilde gerçekten ama gerçekten ders alarak çıkmanın yollarını arıyor herkes.

Geriye kalan herkes artık geride kimseyi bırakmıyor istemiyor deprem yüzünden.

Kim kaldıysa geriye kalan artık hepsinin aklında siz varsınız. Siz ve geriye kalan bizler var müthiş bir uğultunun içinde. Öyle bir durum yaşıyoruz ki öyle bir imtihan ki hem fani hem de uhrevi… Bazen o başıboş kelimeler birleşip küfür olarak çıkıyor ağzımdan şahsiyetsizlere karşı. Onlar içinde dualarımız var elbet aklımızdan geçen, dilimize gelen ama şimdi onu konuşmanın sırası değil. O sonraki iş!