Zekeriya ŞAHİN

Ay Hocam Senin O Arkadaşın, Namaz Kılıyormuş

Eski Türkiye yıllarında, 1992-1995 yılları arasında Kırklareli’nin Vize ilçesinde, Vize Lisesi’nde Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi öğretmeni olarak görev yapıyordum.

Vize, küçük bir ilçeydi. İlçede bir ortaokul, bir de lise vardı. Her ikisi de aynı binada, müştereken eğitim yapıyordu.

Vize ilçesinde büyükçe bir tugay da vardı. Bu nedenle öğretmen arkadaşlarımızın bir kısmı, subay ve astsubay eşi olan bayanlardan oluşuyordu. Öğrencilerimizin bir kısmı da yine subay, astsubay ve askeri personelin çocuklarıydı.

Bu tugayda uzun dönem er askerlerin yanında, kısa dönem, üniversite mezunu çavuş rütbeli askerler de vardı. Hafta sonu iznine çıkan kısa dönem çavuşların uğrak yeri, ilçe merkezindeki öğretmeneviydi.

Bir hafta sonunda öğretmenevi lokaline girdiğimde içeride bir grup kısa dönem çavuş rütbeli asker arkadaşlarla karşılaştım. Yanlarına doğru yaklaştığımda içlerinden birinin bana bakarak gülümsediğini gördüm. Gülümseyen şahıs biraz sonra ayağa kalkarak bana doğru yürüdü. Orta bir noktada buluştuk.

Şu cilve-i Rabbaniye bakar mısınız ki, bir de ne göreyim; 6 yıl öncesinden İstanbul Fetih Yurdu’ndan üniversite yurt arkadaşım olan Veysel Tiryaki kardeşim karşımda. Şu anda kendisi Tarım ve Orman Bakanlığı’nda bakan yardımcısıdır.

Kader-i ilahiye bakınız ki, mezuniyetinden sonra Adana Tufanbeyli’de kaymakam olmuş, sonra kader onu Vize Tugayı’na asker olarak sevk etmiş, beni de aynı ilçede öğretmen olarak görevlendirmişti. Mezuniyetimizden tam 6 yıl sonra, güzel bir tevafuk ile buluştuktan sonra iki eski yurttaş ve fikirdaş olarak oturduk ve uzun boylu hasbihâl ettik.

Veysel kardeşimin yanında iki de arkadaşı vardı. Birisi R. Erenler; o da şu anda bir üniversitede dekandır. Diğeri ise sivilde 3 yıldız başkomiser olan, adını hatırlayamadığım bir arkadaştı.

Çaylar içildi, sohbetler edildi. Çaylar bahane, sohbet ise çok şahaneydi. Zamanın nasıl geçtiğini anlamadık. Akşam saatleri yaklaşmıştı. Tugay, şehrin epey dışında bir yerdeydi. Arkadaşlar taksi çağırmak istediler.

Ben de kendilerine şöyle dedim:
— Rabbi Teala sizi burada vatan nöbetine muvazzaf kıldı, beni ise bu ilçede muallim ve size şoför olarak muvazzaf kıldı.

Arkadaşları özel aracımla tugaya kadar bıraktım. Sonra her hafta sonunda öğretmenevinde buluşmalarımız, sohbetlerimiz ve dertleşmelerimiz oldu.

Veysel Bey, sivilde kaymakam olduğu için asker ocağında herhangi bir zorlukla karşılaşmadı. Tugay kütüphanesinde, kitapların arasında askerliğini tamamladı. Başkomiser arkadaşımız ise tugay nizamiyesinde görevliydi, onun da bir sıkıntısı yoktu.

Fakat R. Erenler kardeşimiz, bir bölükte çavuş olarak görevine devam ediyordu ve çok ciddi bir sıkıntısı vardı. Bölük komutanı soyadı Kula olan bir yüzbaşıydı. Hanımı L. Kula ise bizim okulda biyoloji öğretmeniydi. Ara sıra okula geldiğinde komutanla selamlaşırdık; tanışıklığımız sadece bukadardı. Fakat eşi L. Kula ile beşerî münasebetlerimiz oldukça iyiydi.

O benden yaşça büyüktü ve hamileydi. Aynı katta birlikte nöbetçi öğretmen oluyorduk. Ben kendisine hamile olduğu için mümkün mertebe nöbet tutturmuyor, onun görevini de ben yapıyordum.

Şimdi gelelim, şu anda Prof. Dr. Dekan olan ama 90’lı yıllarda çavuş olan hemşehrimiz R. Erenler’in sıkıntısına… Ramazan kardeşimiz namazlarını aksatmayan, mütedeyyin bir arkadaştı. Nasıl olduysa, namaz kıldığı haberi bölük komutanı Kula Yüzbaşı’nın kulağına gitmişti.

Komutan, Çavuş Ramazan’ı makamına çağırmış, iyice azarlamış ve disiplin süreci başlatacağını söylemişti.

Hafta sonu görüşmemizde Ramazan kardeşimiz bize bu durumdan söz etti. Kendisine aynen şunları söyledim:
— Kardeş, merak etme bu sorunu hallederiz. Komutanın hanımı bizim mesai arkadaşımız olur. L. Kula Hanım’a söyler, bu işi suhuletle hallederiz inşallah.

O gün akşam öncesinde arkadaşları kışlaya kadar bıraktım. Ertesi gün Pazartesi idi. O gün L. Hanım ile okulun 4. katında birlikte nöbet görevimiz vardı.

Sabahleyin L. Hanım’a dedim ki:
— Hocam sizin mazeretiniz var. Bu halinizle en üst katlara kadar çıkıp dolaşamazsınız. Siz öğretmenler odasında oturun. Biz genciz, nöbet bizim işimiz. Rahat olun, her türlü mesuliyet bana aittir.

Bunun üzerine bana:
— Ay! Zekeriya Bey, Allah sizden razı olsun, siz ne iyi insansınız, diyerek dua etti.

Ben de:
— Önemli değil hocam, insanlık ölmedi ya. İnsanlık herkeste ölse dahi bizde ölmez. Zira bizim dinimiz iyilik, merhamet dinidir, dedim.

Ve sonunda ağzımdaki baklayı çıkardım:
— Hocam, benim de sizden bir ricam var. Eşiniz ile görüşüp bu konuyu hallederseniz çok sevinirim.

L. Hanım:
— Nedir? dedi.

Ben de konuyu anlattım.
— Hocam, bu da bir sorun mu ki? Ortada bir yanlış anlaşılma vardır mutlaka. Konuyu eşimle beraber görüşür, hallederim. Siz rahat olun, dert etmeyin, dedi.

Ertesi gün L. Hanım beni öğretmenler odasında masasına davet etti. Oturdum.
— Ay hocam, konuyu eşimle görüştüm. Meğer ki sizin arkadaşınız irticacı imiş. Bölükte namaz kılıyormuş ve erlerle dinî-irticai sohbetler yaparak onların beyinlerini yıkıyormuş, dedi.

Ve sonuçta arkadaşımızı ceza almaktan kurtaramadık. Fakat ben yine de insanlık ölmesin diye Lamia Hanım’ın nöbetlerini tutmaya devam ettim.

Kıssadan hisse:
Vaktiyle namaz kılan askerlerin komutanlar tarafından cezalandırıldığı sözde peygamber ocağından, bugün komutan ve askerlerin birlikte namaz kıldığı özde peygamber ocağına… Rabbim o günleri bir daha yaşatmasın.