Artık Sıra Sana Gelmedi Mi?

İnsan hep aynı insan. Hepimiz de var olan istekler, iyi kötü duygular, beklentiler mayamızda var. Bizi birbirimizden ayıran şey fıtratımız. Zaaflarımız. Her ne kadar uğraşsak da kendimizi değiştiremeyiz. Yapabileceğimiz şey fıtratımızda var olan iyi tarafı güçlendirmek, kötü zaaflarımızla mücadele etmek.

Bireysel terapi yaptığım danışanlarımda son zamanlarda hep aynı şeyi duyuyorum. “Mutsuzluk”. Bunun en büyük sebebi kendimizden ödün vermek. Başkaları tarafından sevilme, takdir edilme duygusu. Bunun için uğraştıkça hem kimseyi memnun edemiyoruz hem de kendimiz olmadığımız için bu durum bizi mutsuzluğa sürüklüyor. 

İnsanın kendini bulması yaşla ilgili bir durum değil. Travmalar, korkular, yoksunluk duygusu ve bunun gibi birçok sebep kendimizi bulamamızı perdeliyor aslında. İnsan sürekli kendinden kaçarak kendini koruduğunu zannediyor. Ne tuhaf bir çelişki. Bir söz vardır: “Karadutun lekesini sadece kendi yaprağı çıkarırmış.” Her yaranın merhemi kendi dalında. Acılarımıza, üzüntülerimize dışardan fayda beklemek beyhude. Bizler öyle bir donanıma sahibiz ki dertlerimiz dermanımızla beraber bizlere işlenmiş. Bir hastalığımız olduğunda doktor bize ilaç verir. Eğer hastalığımız iyileşmezse doktor bize farklı bir ilaç verir. Bir çoğumuz aynı hastalığı taşımamıza rağmen farklı ilaç tedavisi ile iyileşiriz. Ruhumuz hastalandığında da durum aynen böyledir. Her sıkıntımıza aynı şekilde davranarak çözüm bulamayız. İçimize ayna tutmamız gerekir. “Bu sıkıntının sebebi ne?” “Bende neyi değiştirmek için geldi?” Başımıza gelen hiçbir sıkıntı sebepsiz yere gelmez çünkü. Bizler hayat yolculuğunda ilerledikçe tekamülden geçeriz. Her geçirdiğimiz tekamül bizleri değiştirir. Bu her zaman iyiye doğru olmaz tabi. Fıtratımız gereğince değişir ve gelişiriz. İyi insan daha iyi olma çabasına girerken kötü insanda daha kötü olur. Yaşımız ilerledikçe fıtratımızda ki öz ortaya çıkar. Çok acı ki ne kadar uğraşsak da fıtrat değişmez. 

Yapacağımız şey önce kendimizi bulmak. Kendi fıtratımızı keşfetmek. Ondan sonrası ilmek ilmek çözülür aslında. Herkese yetişen herkese dertlenen insan bir kendine yetişemez. Ne tuhaf. Evlatları için parçalanan anne kendine en son döner bakar. Sevgiye ilgiye aç olan kişi herkesi sevmek ilgilenmek için çırpınır durur. Aslında bir dursa ilk önce kendine baksa kendini sevse birçok sorun ortadan kalkacak. Beklentiler azalacak. Bencillik ve fedakarlık terazisini dengelemek gerekir. Saçlarını süpürge  eden kadınlar emeklerine saygı isterken uğruna fedakarlık yapılan kişiler o saç tellerinin kıymetini bilmez. Çünkü talep etmemiştir sizden bunu. Eminim onun iyiliği için ile başlayan yüzlerce cümle kurabilirsiniz ama neye göre kime göre iyilik. Sana iyi gelen bir başkasına iyi gelmek zorunda değil ki. Onun bindiği tren vagonu farklı baktığı manzara bambaşka. Bunu görmek kabul etmek bizlere bambaşka kapılar açacaktır.

Bu hayata tek başımıza gözlerimizi açtık. İnsan olma yolculuğuma tek başımıza başladık ve tek başımıza bitireceğiz. Bu hayatta bize eşlik eden maddi hiçbir şey bizimle gelmediği gibi en sevdiğimiz en kıymet verdiğimiz insanlar uğurlayacak bizleri. Geldik ve gidiyoruz. Her nefeste azalıyor ömür sermayemiz. Aylar önce bu ülkede 1,5 dakikada ne hikayeler bitti. Bakmak yetmez görmek, anlamak lazım. Evet hepimizin hikayesi elbet son bulacak önemli olan sayfalarına neler yazdık. Gerçekten su gibi akan bir ömürde takılıp düştüğümüze, ağlayıp üzüldüğümüze değer mi? Ne için? Kimin için? Yarın bizlere neler getirecek bilmiyoruz ama her anın kıymetini bilebiliriz. Bunun için yapacağınız ilk iş kendinizi tanımak. Bunu nasıl yapacağınızı bilmiyorsanız mutlaka bir yolunu bulun ya da profesyonel bir destek alın. Unutmayın ki…

Kendini bulan insan sınırlarını bilir. Neler yapıp neler yapamayacağını bilir. Kendini bilen insanın amaçları olur hayatta. Amaçsız, hayalsiz insan başkalarının amaç ve hayallerine ulaşmasında sadece aracı olur… Herkese yeterince koşmadınız mı? Sahi yok mu SİZİN HAYALLERİNİZ ?!

Aile Ve Sosyal Yaşam Danışmanı

  ELİF SİRKECİ