Yaşama Sevinci..!
İnsan bazen öyle bir söz söyler ki, diğerinin yükü hafifler, hayatın değerini hatırlamasına neden olur.
İşte böyle bir şey.
İstanbul aldığı göçlerle pek kalabalık olsa da, sanılmasın ki komşuluk kurumu çökmüştür.
Yeni gelenler çekingen davransa da özellikle eski mütevazı orta ve üst yaş hanımefendiler arasında komşuluk hala canlıdır.
Misal Hanım teyze, uzun yıllardan beri mahallemizde rahmetli eşi ve üç çocuğuyla bir müddet fakirhanemize de şeref vermiş, sonra bir kaç ev ötemizden, caddeye bakan yeni binadan daire alıp, yarım asırdan fazladır sokağımızda ikamet eden;
Diğerleri gibi göçtüğü bu eşsiz kentle hemhal olmuş, İstanbul hanımefendisi eskimez bir komşumuzdur.
Geçen gece yorgun argın ziyarete varıp, Hanım teyzenin yaşama arzusunu aksettiren minik macerasından bir bukle işitince; hayatın aslında ne kadar da kıymetli ve yaşanılası olduğunu unutmamak, bazı gönüllere hatırlatmak gerektiği akla geldi.
Kendileri doksanlı yaşlarını süren bir tonton nineciktir hanım teyze.
Çocukları bile yaşlandı, koca koca torunları oldu.
Hepsi onunla güzel ilgilenirler, kızı ablamız bile Üsküdarlardan sık sık gelir titizlikle doktoruna götürür, iyice muayene ettirir, ne ihtiyacı varsa görür.
Standart yaşlılık hastalıkları yanında, çocukken talihsizce düştüğü için ellerini kullanmakta biraz zorluk çekmektedir.
Yine de ziyaretine gittiğinizde o haliyle mutlaka mutfağına gider, Allah celle ne verdiyse illa ki size ikram eder.
Uzatmayalım, o gün gittiği kontrolde kendisini muayene eden doktor beye, her zamanki gibi güler yüzlüyle ancak biraz tedirgin şöyle rica eder:
-Yaşamayı çok seviyorum doktor bey, sakın bana kötü bir şey söylemeyin olur mu?
Elinde stetoskopla kalakalan doktor beyle girdiği pazarlıktaki o saf, muzip halini bir an hayal ettim; davudiye çalan neşeli sesi de kulağımda kelimelerini çınlattı.
Hani bazen olur ya! iki dost aynı anda aynı şeye istemsizce gülersiniz; işte öylesine ikimiz birden gayrı ihtiyari gülmeye başladık.
Safiyane hasbi imkânsız isteği, nasılsa bir meleğin yüreğimizi okşaması gibi yorgunluklarımızı alıp, yerini yaşama sevinci ile doldurdu.
O an her şeye rağmen hayatın aslında ne kadar da değerli ve sevimli olduğunu içlerimiz anladı, hayatiyete şükretti.
Yaşama sevinci de bulaşıcı mı ne?
Öyleyse size de bulaşsın efendim.
Bu söylediğim sözleri,
Dertliler için söylerim
Acep bu benim sözümden,
Haberim almış var mıdır?
Yunus Emre hz ra.
Muhabbetle kalın.