Facebook Twitter Linked-in Whatsapp

İstanbul zarif, olgun insanlarıyla meşhur şehirdi bir zamanlar...

O güzel insanlardan biri de Asitane-i Saadet'te (İstanbul) mescidinin

yanı başındaki hastanede yatan hastaları için şefkat duyan bir görevliydi.  Yatsı

Namazı kılındıktan epey sonra mescidinden tatlı bir sela sesi yükselirdi.  Her

gece karanlığı aydınlatırcasına devam eden bu selalar doğal olarak merak

uyandırır ahalide. 

Öyle ya, her gün de cenaze mi olur!  Sonuçta sormuşlar tabii;

Nedendir bu Selalar?    Hoca: Geceleri hastalık şiddetlenir ve hasta sabırla

güneşin doğmasını, sabahı bekler, o hal içinde sela sesini duyunca belki, tamam

'sabaha az kaldı' der ferahlanırlar.   Hoca hayret ve takdir edenlere de: Bu

kadarcık da bir hizmetimiz olmasın mı insanlığa, der...

Sosyal medyada gördüğüm bir imza kampanyası hatırlattı bana bu uzun yıllar önce yaşanmış hikâyeyi; İstanbul'da perşembe geceleri sela verilmesi talebi...

Romantik bir istek gibi duruyor.  Aşk da öyle değil mi?

Salat ve selamın okuyan, okutan, dinleyen için ecir ve sevabını Allah celle bilir.

Dikkat çekmek istediğim husus farklı, olayın sosyal boyutu da göz ardı edilmemeli...

Çağımız eskisinden daha fazla yıpratıcı. Borçlu dertli ve hastalar,

Kalabalıklarda kimsesiz, darda kalmış sıkıntılı bunalmış, seven mahkûm olmuş

İnsanların bir an için bile olsa yüklerini alıp, huzur verebilmenin en kısa yolu, neden olmasın ansızın yükselen tatlı bir sala...

Efendim, mahallede ölü mü var ki?  

Yok, ama hırslar peşinde geçip giden zamanımız

Ölüyor, durup kendimiz hakkında düşünmemiz gerekiyor...

Yapılabilecek başka şey yok mu? Evet, onları da konuşuruz...

Şu an faydalı olabilecek, üstelik kimseciklere sıkıntı vermeyecek bir teneffüs, bir es...

Sayın müftülüğümüzün şefkatle, perşembe geceleri tek mescitten sela okunmasına

müsaade etmesi, Beylikdüzü gecelerine bir nebze daha huzur vermesi açısından önemli bir hizmet olacaktır.

Muhabbetle kalın...

— KÖŞE YAZISI SONU —